А.Өмірзақов
Табылға
хат
Сезімім
құламай сенделіп,
Қиялым
барады жерге еніп.
Қараңғы
тып-тымық бөлмеде,
Жарқырап
шам тұр тербеліп.
...Біреу
келсе екен!
Табылды
Досымов
Шақырғанда
түсі суық, ұйқыдағы басқа ауыл,
Қарамайды-ау
бір жан сірә, жанардағы жасқа - ауыр.
Мойыныңа
Жалғыздықтың киген кезде қамытын,
Бүкіл
дүние – тасбауыр!
Ал,
Сен сол сәт күтесің-ақ «біреу келсе
екен» деп,
«Жалғыздықтың
түрмесінде қалай мәңгі өтем» деп.
Дарақы
әлем сонда сенің өте шығар қасыңнан,
Күлкі
деген көк дөненмен тепеңдеп.
Жалғыздықтан
құтқармайды хас шешеннің таңдайы,
Селт
етпейді Ол – Қайсарлықтың болсын
мейлі қандайы.
Қағып-қағып
Жалғыздықтың міз бақпайтын қақпасын,
Қайтар
кейін қуаныштың тасқа тиіп маңдайы.
Жалғызсың
ба?
Мақұрымсың
көңіл желі – шаттықтан.
Жалғызсың
ба?
Баса
беру жөн жүректі – аптыққан.
Бұл
жалғанда селт етпейтін суық сөзге
осынау,
Біздің
ғана жүрегіміз – Жалғыздыққа жаттыққан!
Ақынбыз
ғой екеуміз де – еңкеюді ар санар,
«Құрбым
– Қасірет,
Ал,
Жалғыздық – Серігім!» деп жар салар.
Илана
бер,
Тәкаппар
мен Қайсарларды қашанда
Даңқ
пен Ажал Ақиқаттың алаңында қарсы
алар!..